Δεν είναι για χόρταση μεγάλε, cool.

Με λένε τάδε και μου αρέσει να το παίζω ταξιδιάρης. Με λένε τάδε και είμαι κυνικός γιατί έτσι μου αρέσει. Με λένε τάδε και είμαι κάτι λιγότερο από καλά. Γιατί αν ήμουν καλά, ίσως να μην ήμουν τόσο κυνικός. Αλλά ίσως να ήμουν περισσότερο ταξιδιάρης. Τέλος πάντων... Με λένε τάδε και αυτό το λίγο απ' όλα που ζητάω δεν είναι και τόσο πολύ για να μην το έχω. Με λένε τάδε και ταξιδεύω για να το ανακαλύψω. Με λένε τάδε και ίσως δεν είμαι και τόσο κυνικός τελικά.
Κανείς δεν θέλει να ξέρει πως είναι να ταξιδεύεις στην Κούλουρη (κάπως πρέπει να το βαφτίσω). Δεν θέλει, το τονίζω. Όχι ότι δεν μπορεί ή δεν το γνωρίζει. Οι καιροί μας δεν σηκώνουν τους αδαείς. Καμιά φορά πρέπει να κρατάμε σακούλες σε κάποια γωνιά του αποθηκευτικού μας χώρου, εκεί που το θεωρούμε άχρηστο το μέρος και δύσκολα μπορεί κάποιος να τα κάνει μαντάρα. Δεν είναι και κάτι τρομερό δα. Λίγα κολπάκια έντεχνου εντυπωσιασμού σε έναν κόσμο υπαρκτό και ανύπαρκτο ταυτόχρονα, καθώς και λίγες ευκαταφρόνητες ποσότητες καθημερινής απογοήτευσης με σως από χύμα ευρώ στην τσέπη. Όλα είναι αρκετά ώστε να μας επαναφέρουν μετά το ταξίδι στην κατάσταση που μας γουστάρουμε. Δημιουργούμε διαλόγους, περιβάλλοντα, σπίτια, έρωτες, εμάς τους ίδιους, όπως μας έχουμε ανάγκη την εκάστοτε φορά. Και είναι τόσο γελοίο να αλλάξουμε κάτι αν δεν βολεύει – όλα λειτουργούν στις υπηρεσίες μας.
Πολλοί ενήλικες (τα παιδιά δεν έχουν τέτοιες ανάγκες) αρνούνται να το δεχτούν. Οι πεσιμιστές, οι καριερίστες, οι νάρκισσοι, οι έχοντες την εξουσία και πολλοί άλλοι διαφόρων χαρακτηρισμών δεν μπλέκουν με τέτοιες ουτοπίες. Προτιμούν να ζουν την αληθοφανή τους ουτοπία το κάθε εικοσιτετράωρο και να εμμένουν στο moto του 'κάθε μέρα, ίδια μέρα', ξεγελώντας τον εαυτό τους με την δεδομένη, τσιρκίστική τους ευτυχία. Πάρτε κάνα prozac, ούτε οι πρώτοι θα είστε ούτε οι τελευταίοι πια. Κι εμείς, οι άλλοι, με τέτοια τη βγάζουμε καθαροί.
Όλα είναι στο μυαλό. Τα λεφτά, οι ανάγκες, το σεξ, η ανωμαλία, η αισιοδοξία, η δουλειά, οι μυρωδιές, οι κινήσεις του σώματος, οι εικόνες που συγκρατούν ή αποβάλουν τα μάτια, οι εικόνες του ύπνου, οι εικόνες του εαυτού μας, τα 'θέλω' και τα 'δεν θέλω', τα 'είμαι' και τα 'δεν είμαι'. Αν λοιπόν θέλει κάποιος να γίνει ευτυχισμένος στο μυαλό και την συνείδηση, θα βρει και τον δρόμο για την Κούλουρη (αποτυχία τα βαφτίσια).
Φυσικά, ακόμα κι εκεί πρέπει να υπάρχει οριοθέτηση. Ένα ταξίδι στην Κούλουρη θα πρέπει να γίνεται κάθε φορά πολύ ξεχωριστό. Αν την επισκεπτόμαστε συχνά ή μένουμε για πολλές ώρες εκεί, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος υπερφόρτωσης. Η δοσολογία πρέπει να είναι ελεγχόμενη. Καλό θα είναι λοιπόν να υπάρχει εκ των πραγμάτων μια ταμπέλα πάνω από την πύλη της εισόδου που να γράφει: "Δεν είναι για χόρταση μεγάλε, cool". Κανείς δεν θα ήθελε να μετατρέψει την θεραπεία του σε τρόπο ζωής – είμαστε μεγάλα παιδιά πλέον για ψεύτικους κόσμους και φανταστικούς φίλους. Το ξαναείπα όμως αυτό, έτσι δεν είναι;