Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Σταμάτα να γράφεις.

Είναι στην ακαμάτα φύση του ανθρώπου να ζει μετέωρος ανάμεσα σε αυτό που του συμβαίνει και αυτό που θα του συνέβαινε κάτω από άλλες συνθήκες, ίσως και αυτό που θα ήθελε τελικά να του συμβεί. Η πραγματικότητα βασανίζει με τον ωμό και άπληστο ρεαλισμό της, την ίδια στιγμή που μια δεύτερη, πιο θεμιτή πραγματικότητα επαναφέρει τον καθένα στα μονοπάτια της αναζήτησης μιας καλύτερης ζωής. Όταν αυτή η καλύτερη ζωή όμως έρχεται, την αναγνωρίζουμε ως καλύτερη ή τελικά την βάζουμε στον κάδο ανακύκλωσης γιατί η πραγματικότητά της είναι το ίδιο σκληρή με την ζωή που θέλουμε να ξεφορτωθούμε;
Οι σκέψεις ανεξέλεγκτες για κάποιον που έχει τον έλεγχο. Αυτή η μακάβρια λάμψη του φεγγαριού μοιάζει με κινηματογραφικό σκηνικό, τόσο στυλιζαρισμένο που ακόμα και ο ήλιος έχει ξεχαστεί και δεν λέει να βγει σήμερα. Και κάτω από την θολή αυτή λάμψη, κρυμμένος πίσω από τον δικό μου φακό, άλλος ένας σαστισμένος ήρωας. Άλλος ένας ποιητής, βγαλμένος μέσα απ 'τον κύκλο των χαμένων, απαγγέλλει νοερά τις σκέψεις του για να λυτρωθεί, μπας και σταματήσει να γράφει.
Όταν το παρελθόν σε πλακώνει, μένεις πίσω, τόσο πίσω που ζεις ετεροχρονισμένα με αυτά που σου συμβαίνουν. Καμιά φορά πρέπει να αφήνεις αυτό που είσαι για να γίνεις αυτό που θα είσαι. Η ρουτίνα του εαυτού μας είναι άπειρες φορές πιο ξεφτιλιστική από αυτή της καθημερινότητας. Η μια παλεύεται, η άλλη σκοτώνει. Και όταν το κάνει, το κάνει έκδηλα, επιδεικτικά, σαν σκληρό ναρκωτικό. Αλίμονο σε όποιον άθελά του δοκιμάσει. Αλλοίμονο σε αυτόν που θα μείνει για πάντα ίδιος.
Γαμώτο. Ξημερώνει.

1 σχόλιο:

  1. ξημερώνει παντού στους έχοντες και μη έχοντες τον έλεγχο.
    αχ
    λίγες διευκρινήσεις για το ποιο είναι το σκληρό ναρκωτικό, η ρουτίνα του εαυτού μας ή αυτή της καθημερινότητας;
    σε καλημερίζω
    είμαι υπ' ατμόν να βγω για διάφορα αλλά το καθυστερώ.
    Ζωή στην πόλη, ουφ.
    που βόσκεις αυτές τις μέρες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή