Μαθήματα αμνησίας.

Το να θυμηθείς κάποια πράγματα είναι άλλοτε εύκολο και άλλοτε δύσκολο. Φυσικά αυτό έχει να κάνει και με τη βαρύτητα του θέματος. Η μνήμη άλλωστε είναι επιλεκτική από μόνη της, έχει προσωπικότητα.
Θυμάσαι να πετάξεις τα σκουπίδια γιατί η αίσθηση της όσφρησης είναι ρουφιάνα, αλλά δεν θυμάσαι ποτέ να βάλεις καινούργια σακούλα, παρά μόνο όταν χρειαστεί να αποθηκεύσεις κάπου το κεσεδάκι από το στραγγιστό 2% - δεν πίνεις γάλα, πρέπει να αναπληρώνεις το ασβέστιο.
Δεν θυμάσαι σχεδόν ποτέ γενέθλια, επετείους ακόμα και γιορτές. Όχι γιατί οι άνθρωποι είναι ασήμαντοι για σένα, αλλά γιατί μια ημερομηνία δεν σου λέει και πολλά. Άλλωστε, ποιος θα σε παρεξηγήσει; Ο/η κολλητός/ή; Ο/η γκόμενος/α; Η μάνα; Όλα είναι ψιλοδεδομένα όσον αφορά στις σχέσεις μας – για όλους, λίγο έως πολύ.
Θυμάσαι να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου. Όχι γιατί έχεις συναισθηματικά αλισβερίσια μαζί τους, προς Θεού. Το κάνεις, όπως αυτόματα ξέρεις ότι κατεβαίνεις στην επόμενη στάση του μετρό, όπως μηχανικά το χέρι σου απλώνεται για να πάρει ψωμί του τοστ στο σούπερ μάρκετ, όπως ψιθυρίζεις τα λόγια από το αγαπημένο σου τραγούδι, την ίδια στιγμή που ανοίγεις τον φούρνο για να ανακατέψεις το ιμάμ μην αρπάξει. Οι λογαριασμοί είναι μέρος του σωματικού σου αυτοματισμού πλέον, δεν γίνεται να τους ξεχάσεις.
Δεν θυμάσαι τον αριθμό του τηλεφώνου από το αγαπημένο σου πρόσωπο. Η αποθήκευση “Μωρό μου” σε σώζει από ατζέντες και στην τελική γιατί να το θυμάσαι απ’έξω; Μπας και θα έρθει ποτέ η στιγμή να βρεθείς σε ανάγκη και να μην έχεις μπαταρία; Αφού ο φορτιστής είναι μονίμως σφηνωμένος στην πρίζα, εκεί, πάνω στο κομοδίνο. Δεν θα έρθει ποτέ αυτή η στιγμή.
Θυμάσαι την πρώτη σου φορά γιατί έτσι πρέπει να γίνεται συνήθως. Αλλά θυμάσαι το ίδιο καλά την καλύτερη σου φορά ή μήπως τη συγχέεις με άλλες εμπειρίες, που πλέον έχουν γίνει αμέτρητες;
Δεν θυμάσαι τις στιγμές που η γιαγιά σου, σου έλεγε παραμύθια, εκτός κι αν δεις κάτι που θα σου το θυμίσει. Είναι back-up η πληροφορία και με τόσα bad sectors κοντεύει να φύγει με το πρώτο format.
Θυμάσαι να πας στα εγκαινία του Σαββάτου γιατί αν δεν το κάνεις, θα σε παρεξηγήσουν. Και άντε μετά να βρεις τα μούτρα να πας στη δουλειά τη Δευτέρα με τον κάθε μαλάκα να σε πρήζει. Ποτέ δεν ξεχνάς τις κοινωνικές σου υποχρεώσεις. Είναι ο χρυσός κανόνας.
Δεν θυμάσαι να πάρεις και να ζητήσεις συγνώμη που μίλησες άσχημα, μιας και οι άνθρωποι είναι δεδομένοι γύρω μας, όπως είπαμε. Θα πάρεις αργότερα μωρέ, τι πειράζει; Ή μήπως να πάρεις αύριο από τη δουλειά να μην χρεώνεσαι κιόλας; Ξέρεις κάτι; Μην πάρεις ποτέ. Κάπου θα βρεθείτε, σε καμιά κοινωνική υποχρέωση και θα είναι όλα μέλι-γάλα. Αλλά και να μην είναι, μπας και θα μείνεις μόνος;
Θυμάσαι. Αλλά και δεν θυμάσαι. Ισόποσα.
Αν κάποιος σου έλεγε ότι αυτά που ζεις φεύγουν για πάντα, δεν θα’θελες να τα θυμάσαι λίγο καλύτερα;