Ποτέ δεν συνδύαζα μυρωδιές με αναμνήσεις. Δεν το 'χω αυτό γενικά. Είμαι οπτικός τύπος. Αλλά οι μυρωδιές με κάνουν να χαμογελάω. Εξού και παρφουμαρίζομαι συνέχεια στο γραφείο, με αποτέλεσμα να σπάω τα νεύρα στους συναδέλφους μου. Μου φτιάχνει το κέφι. Και δεν μιλάω μόνο για τις μυρωδιές που ταυτίζονται με την καθαριότητα.
Η μυρωδιά, όπως ήδη τη χαρακτήρισα, είναι ύπουλο πράγμα. Από όλες τις αισθήσεις, είναι η πιο υπαρκτή-ανύπαρκτη. Τη νιώθεις υλικά, σαν να την πιάνεις με τα ρουθούνια και να τη χώνεις μέσα σου, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχει πουθενά, για να τη δεις, να την αγγίξεις, να τη γευτείς. Βάζω στοίχημα πως από όλες τις αισθήσεις, όσες κι αν είναι, η όσφρηση είναι η πιο αρχαία και υπάρχει πριν ακόμα δημιουργηθεί ο κόσμος κι ο άνθρωπος. Παίζει να ήταν και Θεά. Η Θεά Όσφρηση, σαφώς.
Θέλει μεγάλη προσπάθεια να ξεσυνηθίσεις τη μυρωδιά με την οποία έχεις μεγαλώσει και να βάλεις στη θέση της άλλες, πιο βρώμικες, αιτίες για αναρίθμητες επιλογές στο ράφι με τα απορρυπαντικά. Μυρωδιές, όμως, που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη φύση και τον τρόπο που λειτουργεί ένα σώμα κάτω από όλες τις συνθήκες. Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι κάθε πράξη που προκαλεί μια οσμή στο ανθρώπινο σώμα μπορεί να είναι και ελκυστική. Ή τουλάχιστον αποδεκτή, αν μη τι άλλο. Όταν το κατάλαβα, αργούσα σταδιακά να αλλάξω σεντόνια.
Υπάρχουν στιγμές που οι μυρωδιές του σπιτιού μου είναι τόσο έντονα γαντζωμένες στις μικρές τρίχες της μύτης μου, που μου είναι δύσκολο να μυρίσω την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που βρωμάει αλήθεια, υγρασία και δέρμα. Άλλες φορές σκουπίζομαι καλά και μπορώ να τη διακρίνω και να είμαι εντάξει με την ανθρώπινη κι ευάλωτη φύση μου. Στο τέλος της ημέρας, όμως, η αλήθεια είναι μόνο μία: Μόνο αν καταφέρω να αποβάλω μια για πάντα την αίσθηση της καθαριότητας από τη μύτη μου, θα είμαι πραγματικά ευτυχισμένος. Κι ας πλένω πού και πού τα σεντόνια μου. Κυρίως στον καύσωνα του καλοκαιριού.
Πάω να βάλω πλυντήριο.
