Μαμά από τη Στοκχόλμη.

Πόζαρε. Ξεπόζαρε. Ενίοτε χαμογέλα. Κάνε και καμιά γκριμάτσα, δεν τρέχει τίποτα. Ας είναι αυθόρμητη μωρέ. Εκτός κι αν το ετούτο σου είναι διατεθιμένο να διαθέτει μια αδιάθετη, αλλά διαθέσιμη φωτοαγένεια που καθόλου δεν γουστάρεις. Και, πίστεψέ με, δεν είναι σωστό να δείχνεις σοβαρόφανεια όταν έχεις κέφια, μόνο και μόνο γιατί έτσι σου πάει ο φακός. Εκτός κι αν είναι προφίλ, οπότε και να μην σκας από τη χαρά σου δεν θα φανεί το παραμικρό. Αν πάλι μιλάει το αλκοόλ, μην επιχειρήσεις να μπεις στην άτιμη διαδικασία της σκέψης. Θα σε προλάβει το φλας με κλειστά τα μάτια – δοκιμασμένο.
Η κορνίζα με εσένα στο διάδρομο με την παπουτσοθήκη είναι δείγμα περηφάνειας. Ακόμα και ναρκισσισμού, έστω. Υπάρχουν βέβαια κι άλλες που θέλουν σκανάρισμα και καπάκι photoshop για να σταθούν με αξιοπρέπεια οπουδήποτε. Όχι γιατί έχουν θέμα, αλλά γιατί τις έχεις αφήσει να ξαφρίζουν τη ζωντάνια τους μέσα σε κούτες που δεν έχεις ανοίξει ακόμα από την τελευταία μετακόμιση. Άλλωστε αυτές δεν είναι για ευρεία χρήση. Και που τις έχεις δει μονάχα εσύ, αρκετό κακό έχεις προκαλέσει στην ισορροπια της συμπαντικής αισθητικής. Το λέει και η Αφροδίτη σου.
Μερικά καρέ βέβαια που έχουν συναισθηματική αξία χωράνε και σε κάποια άλμπουμ. Ξέρεις, αυτά που απ’έξω είναι σαν καρτ ποστάλ σε τελειωμένο τουριστικό και από μέσα σαν ταπετσαρία νοσοκομείου. Αν δεν έχεις από δαύτα στο πατρικό σου, τότε η μαμά έχει καταγωγή από την Στοκχόλμη.
Τα δικά σου είναι πιο μοδάτα βέβαια, προς Θεού! Άλλοτε τα πιάνεις και τα ξεφυλλίζεις και άλλοτε τα αποτυπώνεις ψηφιακά, μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων, ανάλυσης και δυνατότητας εταλονάζ – παίζει να έχουν και βίντεο μέσα, για αυτό. Διακοπές, γενέθλια, τσάρκες στην πρωτεύουσα, επαγγελματικές εκδηλώσεις, προσωπικά τετ-α-τετ, απρόσωπα τετ-α-τετ για τους πιο τολμηρούς και διαφόρων ειδών τετ-α-τετ για όλους. Εικόνες που έχουν περάσει μπροστά από τα μάτια, έχουν τρυπήσει τα αυτιά, έχουν διαπεράσει τη σφαίρα της φαντασίας και έχουν εγκατασταθεί στο τετράγωνο της πραγματικότητας. Ελάτε τώρα, όλοι έχουν από δαύτες.
Οι φωτογραφίες, λένε, είναι για αυτούς που ξεχνάνε εύκολα και προσπερνούν τη ζώη. Δηλώνω ένοχος, αλλά για κανένα από τα δύο.