Η αποδοχή ενός τραγικού γεγονότος είναι υποφερτή. Η συνειδητή συμβίωση μαζί του είναι σχεδόν ακατόρθωτη. Καμία συγκίνηση δεν μπορεί να πάρει την θέση του μπερδέματος και της εγκεφαλικής μη συνοχής που επικρατεί εκείνη τη στιγμή. Η απάθεια μπορεί να κρατήσει από λίγα λεπτά μέχρι και μέρες, ίσως και βδομάδες. Το λέει κι ο γιατρός.
Το μυαλό λειτουργεί υποκριτικά, σχεδόν μπρεχτικά. Αποστασιοποιείται πλήρως. Όταν όμως κατέβει από το σανίδι κολλάει ξανά πίσω στο κεφάλι. Τότε ξεκινά να αντιλαμβάνεται τι γίνεται. Και όταν το κάνει, είναι ασύλληπτο. Μπορεί να κρατήσει από μήνες μέχρι και χρόνια, ίσως και για πάντα. Έτσι έχω ακούσει τουλάχιστον, για την ώρα βρίσκομαι στο στάδιο της γαμημένης της διάγνωσης.
Οι άνθρωποι μάλλον πρέπει να τρέχουν και τελικά να πέφτουν. Δεν εξηγούνται αλλιώς τα στραπάτσα. Έτσι μόνο το βλέμμα ευθυγραμμίζεται με τον ορίζοντα και η όραση καθαρίζει. Εκτός κι αν παίζει πιώμα, εκεί θέλει πρώτα εμετό και μικρή ταχύτητα. Το λέει κι αυτό ο γιατρός.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που αυτό δεν ελέγχεται; Τι γίνεται όταν τελικά το συναίσθημα και το πάθος υπερβαίνουν την αλληλουχία; Κι αν αδυνατούμε να παραδεχτούμε την πτώση, παραδεχόμενοι αντιθέτως την έκρηξη της ψυχής, τι γίνεται; Θεέ μου! Δεν πιστεύω να γίνω σαν κι αυτούς που τα χάνουν και γίνονται έρμαια της μιζέριας. Δεν πιστεύω να με λούσουν αυτά που μια ζωή αποφεύγω σαν τη σκορδαλιά. Αλλά κι αυτήν έτυχε να την φάω κάνα-δυο φορές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου