Βουτιά με το σακάκι.

Το χρονικό της αφήγησης είναι ασαφές και συγκεκριμένο, όπως και το ίδιο το θέμα της. Αλλά ας μην επικεντρωνόμαστε σε κουτές λεπτομέρειες. Άλλωστε, το υποσυνείδητο είναι πιο γοητευτικό από την πραγματικότητα. Τι έλεγα; Α, ναι, για το χρονικό. Είναι κάποια στιγμή του τώρα με καλοκαίρι, σε κάποια γεωγραφική θέση που δε νοώ να προσδιορίσω, αλλά τελικά είναι κοντά στο πατρικό μου. Κάνω διακοπές με τα άλλα δύο αρσενικά της οικογένειας και η παραλία μοιάζει με έναν χωροχρόνο, που μπορεί να γίνει μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα η Γη Της Επαγγελίας. Μπροστά μου το πιο όμορφο πλάσμα αυτής της Γης, ανοιχτόχρωμο, λεπτό, ευγενές και διψασμένο. Και μου το δείχνει και προσπαθώ να το παλέψω για να το αποδεχτώ, αλλά τελικά το κάνω με ένα χαμόγελο. Αυτό, μέσα σε μια παρόρμηση αλμύρας, πατρικής έλλειψης ανοχής και φόβου, καταλήγει σε φευγιό και κυνήγι μετά μανίας. Μόνο που δεν μπορώ να κρυφτώ πουθενά, γιατί το υποσυνείδητό μου, μου επιβάλει να φανώ, όχι να κρυφτώ. Σαν το βήχα. Και τελικά το αποδέχομαι και βήχω. Βήχω ανελέητα, τρέχω, αλλά είμαι cool. Κι ας με κυνηγούν τα αρσενικά της οικογένειας για τη νέμεση ενός πονηρού χαμόγελου.

Βρίσκω καταφύγιο σε φίλους, αλλά αποδεικνύεται ότι κι εκεί θα πρέπει να περιμένω την τιμωρία. Η υποστήριξη σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι κάτι σαν το κρεμμύδι στο σουβλάκι. Το τρως με απόλαυση και μόλις σκουπίσεις το στόμα σου, βλέπεις τον έρωτα της ζωής σου. Και άντε να ξεφύγεις από την ενοχή και να ζητήσεις τα ρέστα από τη θεία δίκη. Αφού δεν μπορώ να βρω καταφύγιο σε φίλους, βρίσκω καταφύγιο σε ένα αμάξι που δεν ξέρω να οδηγώ, αλλά το κινώ μονάχος με νύχια και με δόντια και με την επιθυμία μου αμόλυβδη. Κοιμάμαι εκεί, τρώω εκεί. Μέχρι που με βρίσκει ο αδερφός μου και με παροτρύνει να με πάρει μαζί του στη Γη Της Επαγγελίας. Πώς θα πάω όμως εκεί; Με τι μούτρα; Και πώς θα αντιμετωπίσω αυτούς που δεν θέλουν να με αντιμετωπίσουν; Jamais. Καλύτερα μόνος και με το σουβλάκι στο χέρι.

Αν όχι για το κοινό, πρέπει να πάω στη Γη Της Επαγγελίας όμως για μένα. Έτσι θυμάμαι πως σκέφτηκα τουλάχιστον, μπορεί να μεσολάβησε και κάτι άλλο και να λείπει από το παζλ. Φοράω το μαγιό μου, από πάνω ένα δροσερό καλοκαιρινό κοστούμι και κατηφορίζω στην παραλία. Θεέ μου! Λες να φαντάζομαι το δράμα του Sebastian Venable και να με κατασπαράξουν, για να μου πάρουν τα λεφτά; Πολλές ταινίες βλέπω, ας συνεχίσω να προχωράω. Προσπερνώ τους πρώην φίλους και τα αρσενικά της πρώην οικογένειάς μου και πέφτω στη θάλασσα. Εξιλέωση.

Κάνω βουτιές συνέχεια και χαζογελάω με τα μισοτελειωμένα κορμιά που παίζουν και τινάζουν τα πόδια τους κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Μου αρέσει αυτός ο καμβάς, τη βρίσκω μαζί του. Βγάζω τα παπούτσια μου. Ο κόσμος είναι πολύς, αλλά για έναν λόγο που δεν φαίνεται καθόλου περίεργος, δεν με ενοχλεί καθόλου που γύρω μου δεν υπάρχει ψυχή. Παίρνω ανάσα, ξαναβουτάω, ξαναγελάω με το θέαμα, βγάζω το παντελόνι μου. Διακρίνω μια ανθρώπινη μορφή να πλησιάζει, αλλά δε δίνω σημασία, γιατί με την ηλιοφάνεια δεν μπορώ να δω καθαρά. Βγάζω το πουκάμισο, βουτάω και ξαναβγάζω λέπια. Βγαίνω απότομα, γιατί την ώρα που πάω να ξεφορτωθώ το σακάκι μου, με αποσπά ένα χέρι πάνω στον ώμο μου. Αντιδρώ, σφουγγίζω τα μάτια μου, κάνω καπελάκι με την παλάμη και βλέπω το ανοιχτόχρωμο, λεπτό, ευγενές και διψασμένο πλάσμα. Μόνο που αυτή τη φορά μοιάζει τόσο πολύ σε μένα, που φοβάμαι. Φοβάμαι, αλλά νομίζω ότι εκεί θέλω να καταλήξω. Και αφήνομαι σαν να μην υπάρχει αύριο με άλλο ένα γαμημένο χαμόγελο.

Θεέ μου! Είμαι τόσο αλαζόνας που ερωτεύτηκα τον εαυτό μου στο χρονικό ενός ονείρου ή τόσο έτοιμος να τον αντιμετωπίσω επιτέλους στο χρονικό μιας πραγματικότητας;