Μου το ζήτησε πολλάκις αυτές τις μέρες. Μου ζήτησε να την ονειρευτώ. Κι εγώ, σαν ένας άλλος καταραμένος ποιητής μέσα από κύκλο των χαμένων, το έκανα. Την ονειρεύτηκα να αράζει το κορμί της σε μια μεγάλη αιώρα, κρατώντας μια βεντάλια για να διώχνει την υγρασία του Νότου, ενώ γύρω της μαζεύτηκαν ντουζίνες χάλκινα και παίζανε ένα μοτίβο σε σολ. Εκείνη, αρχοντική όπως πάντα και με παρέα γλάστρες με γαρδένιες και ανεμώνες, άνοιξε το στόμα της και όλοι περίμεναν ότι θα τραγουδήσει. Αντί αυτού, εκείνη προτίμησε να πιει δύο γουλιές λεμονάδα για να ξεδιψάσει. Αφού ακούμπησε το ποτήρι στο πλακόστρωτο, πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε να μουρμουρίζει λόγια διάσπαρτα, καταλήγοντας πάντα στη φράση “Dream a little dream of me”, εκεί, στη σολ, στο “…dream of me”. Και τότε ξύπνησα, γιατί κατάλαβα ότι μέσα στο όνειρό μου, μου ζητούσε να την ονειρευτώ κι εγώ το έκανα και ονειρευόμουν το ίδιο το όνειρο. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Σηκώθηκα, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου, άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βγήκα να πάρω λίγο αέρα κοντά στις γλάστρες. Ορκίζομαι πως οι γαρδένιες και οι ανεμώνες ήταν οι ίδιες με αυτές που έκαναν παρέα στη φωνή της Ella, εκεί, στο σολ.
Εγώ που έχω κολλήσει ακόμη στην Adele..πειράζει;χεχε
ΑπάντησηΔιαγραφή